Met deze mededeling valt er een pauze tijdens de lunch, waarin enkel gesmak van mannenmonden en het gesis van eitjes in de pan de stilte verstoren. Leen Half Een, die wederom stipt om half één het koffiehuis binnenstapte, is blijkbaar blijven hangen in een overpeinzing. Hij zegt ineens: ‘Het doel van geslachtsgemeenschap is om er zo lang mogelijk heel vlug mee bezig te zijn.’ De opmerking mist ieder doel. Een tafeltje verderop roept een steigerbouwer van GK Gevelspecialisten dat Leen zich eens na moet laten kijken bij de dokter. En ja hoor, alsof er een startschot is gelost hebben alle drie de heren ineens een ervaring met de dokter die ze willen delen.

‘Mijn dokter zei dat ik meer naar buiten moest’, zegt Schele Joop. ‘Dus toen ben ik maar begonnen met roken’. Z’n maatje Leen Half Een doet ook een duit in het zakje. ‘Die van mij zei dat ik schizofreen was, dus toen hebben we ‘m in mekaar geschopt.’

De twee koffiehuis vrienden draaien zich naar Ome Ed. ‘Ik kan daar geen grappen over maken’, zegt hij met een gelaten gezicht. ‘Voor mij is het helaas geen grap. Ik heb een hele andere diagnose gehad.’ Lepels kletteren van de schrik. Ik moet zeggen: Ome Ed ziet er de laatste tijd behoorlijk mottig uit. Hij heeft een ingevallen bekkie gekregen. Zijn eeuwige stoppelbaardje maakt dat bekkie er niet beter op.

‘Mijn dokter had goed en slecht nieuws. Hij zei: het slechte nieuws is dat u een ziekte hebt die we nog niet kennen. Het goede nieuws: de ziekte krijgt uw naam.’